44 lata temu, 28 maja 1981 roku zmarł w Warszawie kardynał Stefan Wyszyński, Prymas Polski. Miał osiemdziesiąt lat. Przewodził Kościołowi w Polsce w latach 1948-1981.
Trudne czasy zniewolenia komunistycznego wymagały świadectwa odwagi i heroicznej walki w obronie wiary oraz łamanych przez władze praw człowieka. Za swoją nieugiętą postawę był aresztowany i trzymany w odosobnieniu przez ponad trzy lata. Ciesząc się olbrzymim autorytetem moralnym był niekwestionowanym przywódcą narodu.
Pogrzeb Prymasa Tysiąclecia w dniu 31 maja 1981 roku zgromadził na Placu Zwycięstwa ponad sto tysięcy osób. Został pochowany w Archikatedrze św. Jana Chrzciciela w Warszawie. W swoim testamencie (sporządzonym 15 sierpnia 1969 roku na Jasnej Górze) zapisał słowa:
Kościołowi w Polsce służyłem według najlepszego mojego zrozumienia Jego sytuacji i potrzeb. Chciałem obronić Kościół przed zaprogramowaną ateizacją i przed „fałszywymi braćmi”, którzy na własną rękę uprawiali nieuczciwą politykę kościelną w dziedzinie państwowej, przed nienawiścią społeczną doktrynalnie zachwalaną, przed rozwiązłością, której odgórnie patronowano. Uważam sobie za łaskę, że mogłem z pomocą Episkopatu Polski – przygotować Naród przez Wielką Nowennę, Śluby Jasnogórskie, Akt Oddania Narodu Bogurodzicy w macierzyńską niewolę Miłości i Społeczną Krucjatę Miłości – na nowe Milenium. Gorąco pragnę, by Naród Polski pozostał wierny tym zobowiązaniom. W stosunku do mojej Ojczyzny zachowuję pełną cześć i miłość. Uważałem sobie za obowiązek bronić jej kultury chrześcijańskiej przed złudzeniami internacjonalizmu, jej zdrowia moralnego i całości granic, na ile to leżało w mojej mocy.
Kardynał Stefan Wyszyński został beatyfikowany 12 września 2021 roku.
Bądźcie odpowiedzialni za ład społeczny i moralny, ład myśli i uczuć, odpowiedzialni za przyjęte na siebie obowiązki, za miejsce, jakie zajmujecie w Ojczyźnie, w narodzie, w państwie, w życiu zawodowym. Tą drogą idzie się do wielkości. A narodowi potrzeba wielkości. Nie myślcie, że naród może wypełnić swoje zadanie tylko z pomocą ludzi bez wyrazu, którzy żyją byle jak, aby przeżyć, aby jakoś się odkuć… Łatwizna życiowa jest największym wrogiem współczesnej Polski. Nie tylko niekompetencje, ale i nieuczciwość ludzi kompetentnych, wykształconych, znających swoje zadania, nawet dobrze uposażonych, może doprowadzić do straszliwej katastrofy naszej Ojczyzny.
fot. archiwum
